Thuis. Vertrouwd. Eenzaam. In stilte zit ik vredig in mijn met half gedimd licht belichte huiskamer, mijn moderne schrijfmachine onder mijn vingers. Zonder dat er ook maar papier uit rolt met daarop inkt in allerlei gedaanten, gedisciplineerd in rijen staand...
Terwijl ik toets verschijnen op een lichtgevend bord, dat verschillende kleuren weergeeft, mijn letters in zwart. De kleur die mij de laatste jaren lief is. Niet zozeer om somberheid te tonen, maar meer neutraliteit en ingetogenheid, denk ik. Zonder ook maar onder te doen aan alle andere mooie golflengten uit het spectrum die continu mijn retina bereiken.
Ik luister naar de huiselijke geluiden, die mijn oren overdag zouden wegfilteren. Dit middernachtmoment geeft me rust in kalmte. Mijn hersenen zijn druk bezig alle overdag en 's-avonds opgevangen signalen op een rij te zetten en te verwerken. Elke nacht weer, zonder uitputting of geklaag, doet zij waartoe zij is opgedragen. Wat een prestatie en zonder mij ook maar lastig te vallen in enigerlei vorm. Eerbetoon voor dit wonder komt toe aan de Schepper.
Met die zwarte letters doe ik een poging om woorden te vormen en daarmee weer zinnen waar ik mijn gevoel in probeer te gieten. Vandaag zijn die gevoelens niet zo bijzonder, maar desalniettemin hebben ze waarde, waar ik dankbaar voor ben. Dankbaar voor dat ik mag voelen en ervaren. Geluk, pijn, liefde, verdiet, vreugde, het maakt niet uit; dankbaar ben ik, dat ik in deze hoedanigheid mag rondlopen op deze gronden waar ik niet thuis ben, maar me wel thuis voel. Maakt het wat uit waar ik rondloop? Ik denk het niet. Voor diegenen die weten hoe ze moeten kijken naar al het schoon dat ons bevat.
Ik voel me prettig moe, in rust, van buiten en van binnen. Wat is het toch belangrijk dat moeheid in hoofd en lichaam gebalanseerd hand in hand gaan. Dankzij dit evenwicht ontstaat dit moment van rust en geeft mijn lichaam aan dat het tijd is. Tijd om de laatste woorden van deze dag vorm te geven; tijd om dit vertrek te verlaten op mijn altruïstische voeten die mij mijn leven lang verdragen. Net als mijn hart dat al is gaan kloppen voordat ik was geboren en dit zal volhouden tot mijn dood. Net als al die andere organen die mij mijn leven lang zullen dienen, ter beschikking gesteld door Hem.
Met deze laatste tikken kijk ik nog even terug naar de zwarte letters die ik heb achtergelaten. Wat hebben ze gevormd? Mijn gevoel en denken van een uur uit mijn leven tijdens deze nacht uit de vroege lente. Fysiek alleen, maar in geest samen met een ieder die mij lief heeft.
Ik ben U dankbaar.
B.T.
3 yorum:
Ortak, sende ne cevherler varmis. Iyice acilmaya basladin. Ic dunyanin bu kadar derinlerine bizleride misafir ettigin icin tesekkurler.
Turkce de iyi yaziyorsun ama Hollandaca yazinca bir adim daha ileriye gidebiliyorsun sanki, kendini ifade edebilmekte.
Son gunlerde Volkan ve senin yazdiklarinizi okudukca yazmaktan vazgecesim geliyor. Herkesin birer blog acmasi konusunda bu kadar israrci olmamaliydim sanirim.
"Alah beni kahretsin Erdal Abi" :-)
Eyvallah kardeşim, senin gibi dostlar sayesinde.
Aman, sakın vazgeçmeyi düşünme, vazgeçeyim deme; düşünce ve duygularımızı ebedîleştirmeye daha yeni başladık, daha yeni yeni açılıyoruz. Bizi yalnız bırakma bunda.
Bu arada Cevher'i de sevmiim :)
De titel 'zomaar een levensuur' is niet een die zomaar is abicigim...wat een beschrijving van je levensuur...jouw toetsenbord mag vereerd zijn dat jouw vingers gebruik van ze maakt...wat ben ik verheugd dat jij ook zo literair bent ingesteld; de prachtige indringende woorden toepast om je gevoelens tot uiting te brengen..ik ben je dankbaar dat je je fijngevoeligheid in woordgebruik zo intens met ons hebt gedeeld...
(Olmaz ki...Erdal abi :))
Yorum Gönder