Son günlerde düşünüyorum da... Biz bir aileyiz. Arkadaşlarımla, dostlarımla (ki bunlar arasında bana göre olan farkı bir ara yazmıştım) olan ilişkim akrabalarımla olan ilişkimden farklı değil.
Kimileri ile sık sık görüşüyorum. Kimileri ile çok az. Sevmediğimden değil. Bilirsiniz işte; vakit darlığından, mesafeden, pek fazla şey paylaşamadığımızdan, ilgi alanlarımızın değişik olduğundan veya hayata bakış açımızın farklı olduğundan, vesaire. En azından kendi açımdan kimseyle kötü hissetmiyorum kendimi. Herhangi bir aile ferdi ile karşılaşsam hal hatır sorabilir durumda hissediyorum. Belki bu onlar için geçerli olmayabilir, bilmiyorum. Ama sonuçta aile gibiyiz işte...
Kimi akrabalarınızı iyi tanırsınız, kimilerini az. Bazılarının karakterini iyi bilirsiniz, diğerlerinkini okadar değil. Bazı fertlerin hayatında olup bitenden haberiniz vardır, bazılarınkinden de hiç haberiniz olmaz.
Kimileriyle çok şey paylaşmışınızdır, paylaşabiliyorsunuzdur. Kimileriyle ancak yüzeysel, kimileriyle derin konulara girebilmişinizdir.
Bazılarına bir çok yardımda bulunmuşunuzdur, fedakârlıklar yapmışınızdır. Bazılarına hiç.
Kimilerini hep düşünürsünüz, diğerlerini daha az.
Bazıları için üzülürsünüz, bazıları için hiç.
Kimilerini çok seversiniz, kimilerini daha az.
Bunun yanı sıra; birilerinin birileri üzerinden bir ilişkisi oluşabiliyor. Bir akraba diğer ikisini birbiriyle tanıştırabiliyor. Hatta bir arkadaş aile ile tanıştırılabiliyor ve zamanla aileden biri olarak kabul edilebiliyor.
Yukarıda aile ve akraba için geçerli olanlar aynı zamanda arkadaş ve dostlar için de geçerli. Demek ki hepimiz bir aileyiz. İyisiyle, kötüsüyle. Eksiğiyle, fazlasıyla. Güzeliyle, çirkiniyle (ki burada kasıt tabi ki dış görünüm değil). Yakınıyla, uzağıyla. Doğrusuyla, yanlışıyla. Hayırlısıyla, hayırsızıyla. Biz, birbirimizin hayatında olup da ortak birşeyler paylaşan, paylaşmış olan arkadaş ve dostlar, biz bir aileyiz...
B.T.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder