Geen woorden maar daden

Dat alleen daden tellen en woorden niet, is niet hetgeen ik hier probeer te bepleiten. Maar het doet me verdriet en geeft mij ergernis dat voor sommigen het tegengestelde waar is. Er zijn onder u voor wie het opgaat dat woorden zwaarder wegen dan daden of zelfs alleen maar woorden tellen en daden niet. Wellicht doet u dit onbewust. Mijns inziens des te meer reden om hier eens acht op te slaan.

Zijn daden juist niet het bewijs voor onze woorden? Of, laat staan voor onze woorden; staan daden niet voor ons persoon, onze naam? Woorden kunnen dit toch slechts ondersteunen of bevestigen? Wat is de waarde nu van iemand die niet doet waar zij of hij zich over uitspreekt? En ook al zegt iemand niet wat hij of zij doet of heeft gedaan; maakt dat het goede dat is verricht minder waard? Is het juist niet een deugd van iemand als diegene een mooie daad verricht en er niet mee te koop loopt?

Ik hoor u denken: "En gevoelens dan?". Juist ja. Daar gaat het bovenstaande deels, maar niet geheel, voor op. Want over gevoelens moeten we wèl proberen te praten met onze dierbaren - dit behoeft natuurlijk niet met mensen daarbuiten - ongeacht of die emoties nu aan onze daden te zien zijn of niet. Ik schrijf "proberen" omdat dit niet iets is wat zomaar kan worden gedaan. Het is zeker niet eenvoudig. Het is niet voor een elk weggelegd. Maar je kunt het wel leren. Je kunt het leren als je er open voor staat. Het vergt inspanning en kwetsbaarheid. Maar dat is weer een andere kwestie dat buiten mijn schrijven hier valt.

Maar wat als iemand (nog) niet zover is om (gemakkelijk) over haar of zijn gevoelens te kunnen praten. Hij of zij kan dat misschien nog niet aan of heeft wellicht nog niet de bedrevenheid. En nu? Wordt zijn of haar liefde, geluk of verdriet, die hij of zij in daden toont nu minder waar? Moeten we haar of hem daar nu op afrekenen? ... NEEN! Dat zou ons meedogenloos maken. Of misschien heeft dat u al zo gemaakt? Als het u belieft; ziet daar van af. Doet hem of haar dat leed niet aan. Laat geen diep zwarte schaduw vallen over uw eigen daden. Doet niet iets waarvoor u zich later niet kunt verantwoorden. Help hen. In plaats van het verwijt jegens hen.

Neem mij nu bijvoorbeeld. Er was een tijd dat ik werd verweten door enige naasten - door sommigen nog steeds - dat ik mijn gevoelens niet verwoordde en mijn liefde niet uitsprak. Terwijl ik altijd heb geloofd dat mijn daden deze juist openbaarden. Over mijn gevoelens praten is inmiddels kinderspel geworden, maar "Ik hou van je" was - en is onder bepaalde omstandigheden nog steeds - moeilijk voor mij om uit te spreken. En dan? Kan ik u dan niet lief hebben? Mag ik dan niet van u houden? Gelooft u me dan niet? Ziet u het dan niet? Het heeft me niet altijd bewogen wat anderen op dit gebied van mij vonden, maar in bepaalde gevallen is mij hierin diep zware leed berokkend. Ik vraag me af waarom het niet anders heeft gekund voor hen...

Ik ben de mening eigen, dat we mensen - onze naasten in het bijzonder - moeten afrekenen op hun daden. Ongeacht het woord dat ze spreken, mits eerbiedig. Want het spreken van een woord is een kunst apart. Er komt bekwaamheid in retorica bij kijken maar ook leren zoals psychologie en sociologie. En dan nog steeds zegt dat niets over hun woord zolang niet bewezen door hun daad. Neemt niet weg dat men moet proberen te groeien in deze kunst van het woord. Maar zolang men daar niet bedreven in is, kan men daar in tekortschieten en kunnen wij het niet maken om dit iemand toe te dichten. Laat staan er napijn aan te verbinden.

Dus voor mij en ik hoop ook voor u: Daden tellen! En het liefst mèt woorden.

B.T.


P.S.
Met inbegrip van degenen die mij op dit gebied bewust of onbewust verdriet of leed hebben toegebracht: Ik heb u allen lief.