Weer heb ik een moment van bezinning mogen hebben. Gelukkig. Weer was het nacht. Vredig. Weer was ik één met mijn gedachten, mijn gevoelens. In harmonie. Voor even.
Dacht na over wat het belangrijkste in het leven is. Nogmaals heb ik een antwoord gevonden daarop. Vannacht is het antwoord niet liefde. Vannacht is het antwoord niet vrede. Het is niet respect. En ook niet geluk. Vannacht is het antwoord erkenning...
Erkenning voor je woorden. Erkenning voor je daden. Erkenning voor dat jij jij bent. Dat is het belangrijkste in het leven... en het leidt tot liefde, het leidt tot vredigheid, tot respect, vriendschap en geluk. Het hoeft niet eens waardering te zijn; erkenning doet al goed.
De mens heeft zo'n behoefte aan erkenning; het is onbeschrijfelijk. Erkenning van collega's, familie, vrienden, ... je leeft er als het ware op. Erkenning maakt je zeker, het geeft je kracht. Het ontbreken van erkenning in je leven kan je onzeker maken en kracht wegnemen van je. Zo krachtig is het.
Maar... het is ook zó krachtig dat het je kan verlossen. Verlossen van al je leed en verdriet en kwelling. Wellicht door die ene persoon.
Waarom zou hij of zij je dit onthouden? Omdat je het niet verdient? Inderdaad, je moet het wel verdienen. Erkenning wordt niet zomaar weggegeven. Maar daarentegen, àls iemand het verdient zou je het hem of haar ook niet mogen onthouden. Dat zou onrechtvaardig zijn. Dat zou een onrecht zijn.
Laten we elkaar dit onrecht niet aandoen.
Moge jullie allen je verdiende erkenning krijgen :-)
B.T.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder