Bazı anlarda boşluğa düşeriz. Bir an hayat anlamını kaybeder. Aklından ne geçse dolduracağa benzemez o boşluğu. Artık canımız hiç bir şey istemez. Otura kalırız. Yata kalırız. Saatler geçer, belki de günler. Kimse dost gözükmez o an, kimse de arkadaş. Yalnızlık hissederiz o kadar insanın arasında. Boş hissederiz. Zayıf hissederiz. Irak hissederiz. Ve nihayetinde insanın asıl aciz olduğunu. Sonra bir şey olur ya da öylesine birşeyler yapmaya başlarız. Ve yavaş yavaş hayata geri döneriz. Yavaş yavaş unuturuz acizliğimizi...
B.T.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder