Met de eerste stralen van de ochtendgloren op mijn gezicht wordt ik wakker gestreeld. Weer een mooie dag dat ons te wachten staat. Weer een nieuwe dag vol verrassingen en ervaringen. Wat ben ik daar dankbaar voor en verheug ik mij op het komend etmaal. Snel spring ik uit bed en maak mij op om het huis te verlaten de wijde wereld in.
Buiten schijnt de zon. Of is het grauw en regent het? Wat maakt het uit; beiden zijn mooi. Na de deur achter mij gesloten te hebben en de eerste stappen gezet, haal ik diep adem en probeer mijn longen te vullen met de frisse ochtendlucht. Ik probeer de jaargetijde te ruiken en te proeven. Het smaakt verrukkelijk. Met een glimlach begroet ik mijn buren en overige mensen die langslopen op straat. Zo ook de hoogbejaarde alleenstaande oma die naast mij woont. Haar deur staat weer open met de hoop dat er iemand langskomt om wat tijd mee te delen en ook om iets aan te verzoeken. Ze loopt met moeite en een kruk. Ik begroet haar en vraag of ik wat kan betekenen voor d'r. Ze deelt haar tekortkomingen met me en vraagt of ik wat post naar de brievenbus kan brengen. Natuurlijk. Is dat het enige? Kan ik niet meer voor haar betekenen? Nee hoor meer wilde ze niet. Nogmaals maak ik een sprong; ditmaal naar mijn knusse autootje toe. Ook haar begroet ik (het is een zij; Clio heet ze). Ik hou van d'r. Klein maar fijn. Wat hebben we al veel meegemaakt samen. Veel mooie herinneringen. Vraag 'r maar eens naar. Als zij kon praten... :) Hup, op weg naar m'n werk, maar wel via de brievenbus natuurlijk. Daar aangekomen neem ik voor een dagdeel afscheid van d'r en laat haar te zonnen achter. Ik groet de beveiliging en portier in één en spring de lift in. Eenmaal op de negende doe ik enthousiast de deur van onze werkruimte open en wens met geheven stem iedereen een goede morgen. Ze mompelen hetzelfde terug. Wat mag ik blij zijn met zulke collega's en het soort werkzaamheid die ik hier mag uitvoeren en zo mijn steentje bijdraag aan het draaien van deze toko. Elke dag - nou ja, elke vier dagen van de week - kom ik zonder tegenzin hier en voer dezelfde rituelen uit. Het is interessant, uitdagend, veelzijdig, leerzaam, en relaxt werk. Ik deel mijn gedachten met mijn collega's, we helpen elkaar, eten samen, wandelen dagelijks en wensen elkaar een fijne avond toe. Na het werk is pas de helft van de dag voorbij. God zij dank nog tijd om van deze mooie dag te genieten en om deze dag nog te delen met naasten. Delen van sport of een wandeling. Delen van plezier. Delen van verdriet. Delen van eten. Delen van gedachten. Delen van te verrichten werk. Delen van het goede. Delen van het juiste. Moge we op het rechte pad blijven en niet afdwalen daarvan. Na zoveel gedeelt te hebben kom ik tegen de nacht thuis met een voldaan gevoel en ben Hem nogmaals dankbaar. Dankbaar voor de mooie dag. Dankbaar voor de gezondheid van mijn geliefden. Dankbaar voor mijn gezondheid, mijn werk, mijn naasten, mijn huis. Dankbaar voor de ingeademde lucht, voor al het moois dat het oog vandaag heeft bereikt, voor het leven en ja... zelfs voor het mogen voelen van pijn en verdriet en daardoor voor het begrijpen van de waarde van het leven, gezondheid, vrede en liefde. Liefde voor jou, voor hem, voor haar, voor hen en voor Hem. Maar ho. De dag is nog niet voorbij. Wel maak ik mij nu op voor de rust. Ik kruip in bed en ga vredig, voldaan en dankbaar slapen, maar wel nadat ik wat heb gelezen van denkers en wat heb geschreven voor lezers.
Buiten schijnt de zon. Of is het grauw en regent het? Wat maakt het uit; beiden zijn mooi. Na de deur achter mij gesloten te hebben en de eerste stappen gezet, haal ik diep adem en probeer mijn longen te vullen met de frisse ochtendlucht. Ik probeer de jaargetijde te ruiken en te proeven. Het smaakt verrukkelijk. Met een glimlach begroet ik mijn buren en overige mensen die langslopen op straat. Zo ook de hoogbejaarde alleenstaande oma die naast mij woont. Haar deur staat weer open met de hoop dat er iemand langskomt om wat tijd mee te delen en ook om iets aan te verzoeken. Ze loopt met moeite en een kruk. Ik begroet haar en vraag of ik wat kan betekenen voor d'r. Ze deelt haar tekortkomingen met me en vraagt of ik wat post naar de brievenbus kan brengen. Natuurlijk. Is dat het enige? Kan ik niet meer voor haar betekenen? Nee hoor meer wilde ze niet. Nogmaals maak ik een sprong; ditmaal naar mijn knusse autootje toe. Ook haar begroet ik (het is een zij; Clio heet ze). Ik hou van d'r. Klein maar fijn. Wat hebben we al veel meegemaakt samen. Veel mooie herinneringen. Vraag 'r maar eens naar. Als zij kon praten... :) Hup, op weg naar m'n werk, maar wel via de brievenbus natuurlijk. Daar aangekomen neem ik voor een dagdeel afscheid van d'r en laat haar te zonnen achter. Ik groet de beveiliging en portier in één en spring de lift in. Eenmaal op de negende doe ik enthousiast de deur van onze werkruimte open en wens met geheven stem iedereen een goede morgen. Ze mompelen hetzelfde terug. Wat mag ik blij zijn met zulke collega's en het soort werkzaamheid die ik hier mag uitvoeren en zo mijn steentje bijdraag aan het draaien van deze toko. Elke dag - nou ja, elke vier dagen van de week - kom ik zonder tegenzin hier en voer dezelfde rituelen uit. Het is interessant, uitdagend, veelzijdig, leerzaam, en relaxt werk. Ik deel mijn gedachten met mijn collega's, we helpen elkaar, eten samen, wandelen dagelijks en wensen elkaar een fijne avond toe. Na het werk is pas de helft van de dag voorbij. God zij dank nog tijd om van deze mooie dag te genieten en om deze dag nog te delen met naasten. Delen van sport of een wandeling. Delen van plezier. Delen van verdriet. Delen van eten. Delen van gedachten. Delen van te verrichten werk. Delen van het goede. Delen van het juiste. Moge we op het rechte pad blijven en niet afdwalen daarvan. Na zoveel gedeelt te hebben kom ik tegen de nacht thuis met een voldaan gevoel en ben Hem nogmaals dankbaar. Dankbaar voor de mooie dag. Dankbaar voor de gezondheid van mijn geliefden. Dankbaar voor mijn gezondheid, mijn werk, mijn naasten, mijn huis. Dankbaar voor de ingeademde lucht, voor al het moois dat het oog vandaag heeft bereikt, voor het leven en ja... zelfs voor het mogen voelen van pijn en verdriet en daardoor voor het begrijpen van de waarde van het leven, gezondheid, vrede en liefde. Liefde voor jou, voor hem, voor haar, voor hen en voor Hem. Maar ho. De dag is nog niet voorbij. Wel maak ik mij nu op voor de rust. Ik kruip in bed en ga vredig, voldaan en dankbaar slapen, maar wel nadat ik wat heb gelezen van denkers en wat heb geschreven voor lezers.
Welterusten allemaal...
B.T.
1 yorum:
Beide stukken (de pessimist en de optimist) zijn onwaarschijnlijk belangrijk. Bedankt voor je tijd, concentratie en geduld om dit met ons te delen..
De kunst is om de optimist in je ziel te laten doordringen. En dit is een natuurlijk proces. De pessimist in ons, is onsterfelijk. Maar de optimist evenzo. Daarom, denk ik dat het besef, dat wij mensen, beide in ons hebben, accepteren, en uiteindelijk meer gehoor proberen te geven aan de kant waar we waarlijk kunnen zijn, wie we willen zijn...het eigenlijke Ik, die ons leidt naar Hem, De Barmhartige...
Het is geen gemakkelijke opgave om de optimist te blijven voeden, terwijl de pessimist in ons veel hongeriger is/lijkt...Echter, dienen we ons te blijven herinneren, dat wij mensen - dus wijzelf ook - tot heel veel in staat zijn. We hebben een geestelijk vermogen, onmiskenbaar immens...
Het is niet zo uitgebreid als jouw stuk, maar ik heb zojuist 'vreugdevol verdrietig zijn' op mijn blog geplaatst; ik ben van mening dat ons boodschap in essentie dezelfde is...(ons boodschap, alsof we geleerden zijn, zo bedoel ik het natuurlijk niet :-))
Yorum Gönder