Zucht

Moederziel alleen zit ik al jaren op de meeste dagen van deze maand nog wat naar binnen te werken vóór de geboorte van de zon. Vredig. Maar wel alleen. In rust. Luisterend naar de stilte, die zo af en toe wordt verstoord door enigerlei geluid. Moest dit zo zijn? Voor mij? Voor nu? Ik denk het wel. 't moest zo zijn. 't geeft niet. 't is goed zo.

Wederom heeft de dag weer lessen geleerd. Sommige identiek aan de dagen hiervoor. Bijvoorbeeld het kunnen proeven van de eigenlijke smaak van voedsel. Normaliter niet zo intens, niet zo precies, omdat de smaakpapillen lui worden van het verschillende eten de gehele dag door. Terwijl we niet zoveel nodig hebben. Alleen maar om onze zucht te voeden.

Het is de maand van onthouding. Onthouding van een alles dat - bij daglicht - één van onze zuchten zou kunnen voeden. Zo probeert de dag de mens de waarde te leren van hetgeen waarover men beschikt tijdens de overige elf maanden. De dag probeert. Maar het is aan ons of de les wordt gevolgd. Het is aan ons of hieruit les wordt getrokken. Daarin verschillen wij eigenlijk niet van de leerling of de student. Alleen nu is Hij de Leraar, de Docent. En eigenlijk is Hij dat altijd al geweest. Hij zal dat ook voor altijd blijven.

Nog even luisteren naar wat ik hoor...

Regen. Tegen de bladeren van de bomen. Regen, die vredig op straat valt. Regen, die verlossend de aarde raakt.

...God's zegen.

Het is tijd. Ik ga mij voegen bij de slapenden...

B.T.